Çocukların cinsel istismarı, günümüzde hem toplumsal hem de hukuksal anlamda büyük bir sorun olarak karşımıza çıkmaktadır. Bu bağlamda, cinsel istismar vakalarında rıza savunmasının geçerliliği üzerine tartışmalar sürmektedir. Çocukların cinsel istismara maruz kalması durumunda, rızanın varlığı veya yokluğu kritik bir öneme sahiptir. Bu yazıda, çocuğun cinsel istismarında rıza savunmasının hukuki boyutları ele alınacak, konunun özüne inerek detaylı bir değerlendirme sunulacaktır.
Çocuklar, gelişim aşamasında oldukları için, cinsel ilişkilerde rıza verme kapasitesine sahip değildirler. Hukuken, 18 yaşından küçük bireyler çocuk olarak kabul edilmektedir ve bu nedenle kendi iradeleriyle cinsel ilişkiye girme yetkisine sahip değillerdir. Cinsel istismar, bir çocuğun cinsel amaçlarla istismar edilmesi olarak tanımlanırken, bu eylemin rızaya dayandırılması, birçok hukuki ve etik sorunla karşı karşıya bırakmaktadır.
Rıza, genel olarak bir eylemin kabul edildiğini ifade eder. Ancak çocuklar, yaş, olgunluk ve deneyim eksiklikleri nedeniyle rıza vermek konusunda yetersizdirler. Bu nedenle, bir çocuğun cinsel istismara uğraması durumunda, rızanın varlığı savunması hukuken geçersiz kabul edilmektedir. Çocukların cinsel istismarı, sadece fiziksel bir eylem değil, aynı zamanda psikolojik bir travmadır ve bu travma, bireyin gelecekteki yaşamını derinden etkileyebilmektedir.
Çocukların cinsel istismarına ilişkin hukuksal düzenlemeler, her ülkede farklılık göstermektedir. Türkiye’de, Türk Ceza Kanunu’nda çocuklara yönelik cinsel istismar suçları açıkça tanımlanmış ve bu suçların cezaları belirlenmiştir. Cinsel istismar suçlarında rıza savunması, yasal olarak geçerli değildir. Bu bağlamda, çocukların cinsel istismarı, failin niyetine bakılmaksızın, her durumda cezalandırılmalıdır. Çünkü bir çocuğun rızası, hukuken geçerli bir rıza olarak kabul edilmediğinden, failin suçu ağırlaşmaktadır.
Çocukların cinsel istismarı hakkında sıklıkla sorulan sorulardan biri, “Çocuklar neden cinsel istismara maruz kalır?” sorusudur. Bu sorunun yanıtı, toplumsal, psikolojik ve ekonomik faktörlere dayanmaktadır. Aile içindeki istismar, sosyal çevre, eğitim eksiklikleri, medyanın olumsuz etkileri gibi unsurlar, çocukların cinsel istismara uğrama riskini artırmaktadır. Ayrıca, çocukların cinsel istismarının önlenmesi için farkındalık oluşturmak, eğitim programları geliştirmek ve toplumsal normları değiştirmek büyük önem taşımaktadır.
Bir diğer önemli soru ise, “Cinsel istismar vakalarında mağdur çocuk nasıl korunabilir?” şeklindedir. Çocukların korunması için öncelikle hukuki mekanizmaların etkin bir şekilde çalışması gerekmektedir. Ailelerin ve toplumun bilinçlenmesi, çocukların cinsel istismarına karşı koruyucu tedbirlerin alınmasını sağlayacaktır. Ayrıca, mağdur çocukların rehabilitasyon süreçleri de büyük önem taşımaktadır. Psikolojik destek, eğitim ve sosyal hizmetler, çocukların yaşadıkları travmayı atlatmalarına yardımcı olmaktadır.
Sonuç olarak, çocuğun cinsel istismarında rıza savunmasının geçerliliği yoktur. Çocuklar, gelişim aşamasında oldukları için, cinsel ilişkilere dair rıza verme yetkisine sahip değildirler. Bu nedenle, istismar vakalarında rızanın varlığı savunması, hukuken geçersiz kabul edilmektedir. Toplum olarak, çocukların cinsel istismarına karşı duyarlı olmak, eğitim ve bilinçlendirme faaliyetleri ile bu sorunun önüne geçmek mümkündür. Çocukların korunması, tüm toplumun ortak sorumluluğudur ve bu konuda atılacak her adım, gelecekte daha sağlıklı bir toplum için önemlidir.